آرژانتین: سرزمین نقره (اسپانیایی)

آفریقای جنوبی: سرزمین بدون سرما (آفتابی) جنوبی (لاتین، یونانی)

آفریقای مرکزی: سرزمین بدون سرما (آفتابی) مرکزی (لاتین،یونانی)

آلبانی: سرزمین کوهنشینا

آلمان: سرزمین همه مردان یا قوم ژرمن (فرانسوی – ژرمنی)

اتریش: شاهنشاهی شرق (ژرمنی)

اتیوپی: سرزمین چهره سوختگان (یونانی)

ازبکستان: سرزمین خودسالارها (سغدی-ترکی-فارسی/دری)

اسپانیا: سرزمین خرگوش کوهی (فنیقی)

استرالیا: سرزمین جنوبی (از لاتین)

استونی: راه شرقی (ژرمنی)

اسرائیل: جنگیده با خدا (عبری)

اسکاتلند:سرزمین اسکات‌ها{در لاتین قوم گائل را گویند}(لاتین).

گونه‌ای خاص از عروس دریایی؛ تنها موجودی در دنیا كه عمر جاودان دارد و هرگز نمی‌میرد.

این حیوان ممكن است تنها موجودی باشد كه عمر جاودان دارد. از آن‌جایی كه این عروس دریایی قادر است پس از آخرین مرحله‌ بزرگسالی، دوباره تغییر شكل داده و به نخستین مرحله‌ی زندگی خود بازگردد، ممكن است ... 

از شیشه به بیرون نگاه کرد، برف همه جا را پوشانیده بود، چشمانش مدتی به دورها ساکت ماند بعد پرده را دوباره بروی شیشه کشید فضای اتاق بسیار سرد بود نزدیک بخاری شد دستان استخوانی و سردش را به پشت بخاری چسپانید اما گرمی به سختی احساس میشد با خود گفت: اینهم آخرین چوب بود که خانه را گرم کردم!

  به چهره زردرنگ مرد نگریست که در گوشه خانه  پتوی را به دورش پیچیده و در همان حال نشسته بخواب رفته بود، دلش نخواست بیدارش کند اما چاره هم نداشت به مرد نزدیک شد دلش به حال مرد سوخت چهره مرد بدان میماند که سالهاست روحی در بدن ندارد، از گوشه پتو به نرمی گرفت و آهسته گفت: احسان، احسان جان! مرد چشمانش را که گوی هزاران سال به خواب نرفته است به سختی از هم گشود و به چهره زن خیره شد. زن ساکت مانده بود. مرد به بیرون نگریست و دوباره به چهره زن نگاه کرد اینک دیگر از درد این چهره آگاه شده بود چند بار سرفه کرد و بعد گفت: فاطمه برف بارید؟ زن چشمانش را به چشمان بیمار مرد دوخت، چشمانش پر آب شده بودند اما جلوی ریختن اشک را گرفت، لبانش خشک و بیحال بود و از لرزش لبانش اندوهش هویدا بود. کوشید بغضش را فرو کشد رویش را از مرد گرفت و خود را مصروف جمع کردن خانه نشان داده و گفت بلی برف باریده است اما چوب نداریم نان هم نیست نمیدانم چه کنم.

حالمان بد نیست غم ! کم می خوریم      کم که نه هر روز کم کم میخوریم!

آب می خواهم سرابم می دهند             عشق می ورزم عذابم می دهند

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب            از چه بیدارم نکرد این آفتاب!

خنجری بر قلب بیمارم زدند               بی گناهی بودم و دارم زدند