میکُشد

گه به عــشوه گه به نازم میکشد

بـی هــراس آن دل نــوازم میکشد

تــرســـم از محراب مســجـد گوئیا

تــــاق ابــــرو در نــمـــازم میکشد

گــرببــوسم آن لـب و رخـســار او

بـــوســه های جانگــدازم میکشد

خــواب مــار پیـچ پـیــچان دیـده ام

بــعــد ازیــن زلــف درازم میکشد

چشــم و ابر، تیرمژگان هـرطـرف

عــاقــبت بـا تـاخت و تـازم میکشد

گــفـت قــلـبــت را نـیــازارم دگـــر

بنگر آخر او که باز هم می کشد

وعــدۀ وصــلم بـداد اما چـه سـود

آن صــنـم بــی امـتــیــازم میکشد

                                                                                                        یــا الــهی بــاکــه گــویــم درد دل

« فکـرتا» در ســینه رازم میکشد

آن نازنین کجاست که یادم نمیکند

صد غم به سینه دارم و شادم نمیکند

یک لحظه آنکه بی من هرگز نمی نشست

 امشب به یاد کیست که یادم نمیکند . . .

                (؟؟؟)

نقاشی روی دست :

جوان خیرخواه

در بنی اسرائیل ، دو برادر جوان بودند که به یکدیگر بسیار مهربانی و محبت می ورزیدند و هر دو ، در یک دشت زراعت داشتند. یکی از برادران ازدواج کرده و پدر چند فرزند بود و دیگری ، به دلیل فقر و تنگدستی ، هنوز ازدواج نکرده بود.

چون فصل درو کردن گندم رسید ، گندم خود را خرمن کردند و پس از جدا ساختن گندم ها از کاه ، تصمیم گرفتند محصول را به خانه ببرند. هنگام غروب ، برادر بزرگتر برای انجام کاری ، گندم های خرمن شده اش را به برادر کوچک سپرد و به سوی خانه رفت.

هنگامی که او از نظر ناپدید شد ، برادر کوچک با خود گفت :

« من که ازدواج نکرده ام و خرج زندگی ام بسیار کم است ، ولی برادرم عائله مند است و جز این گندمها ، چیزی ندارد. بهتر است مقداری از گندم خود را روی سهم او بریزم که نان بچه هایش تامین گردد.» سپس ، مقداری از گندم هایش را روی محصول برادر ریخت .

هنگامی که برادر بزرگ باز گشت ، شب شده بود ...