مقام عشق

می نشـانـم مـن تــرا بـرشــهـپــر عـنـقـای عشـق

تـا رسی برعـرش قدس حضـرت لیـلای عـشـق

شعـله های عـشـق جانان خـرمن جا نـم بسوخت

مـی دهـد خاکـسـتـرم بـربـاد ایـن ســودای عـشـق

روزگـــارم تــار شـــــد تــا صــیــد دام او شــــدم

بـا هـمه دردی کـه دارم مـی کنـم دعـوای عـشـق

بــا نـگاهــت شـد فــروزان آ تـش خـامــوش دل

مــی کـنــد خـاکـسترم ایـن آتــش رسـوای عـشـق

هـمچو خس افتـاده ام موجــم به هر سو می بـرد

خـویشـتن گم کرده ام دربحـر توفانـزای عـشـق

آن دو چـشـــم نــا زنـیـنـت بـی قــرارم می کـنــد

مست و بیخود گشته ام از ساغرصهبای عـشـق

در مــقام عشق بنگر بیـسـتون قـامـت شکـسـت

کـس نـدارد تاب این نیـروی بی هـمتای عـشـق

سوختم ( فکرت ) ز درد عشق و خاکـستر شدم

تا که دانـستم رموز عشـق و هم معنــای عشق

محمود درويش

خاطرات و دل‌نوشته‌هاي «محمود درويش» شاعر فلسطینی از سفرش به غزه

«به من اجازه داده شد تا بخشي از سرزمين‌ام را ببينم... غزه را‌... درنگ كن كه وطن همين‌جا است‌. ‌وطن همين احساسي است كه اكنون داري‌‌.» اين بخشي از خاطرات «محمود درويش» از نخستين سفرش به غزه است

 «مهدي فرطوسي» مترجم ادبيات عرب، نثر ادبي «تبعيدگاه تدريجي» اثر محمود درويش شاعر فقيد مقاومت را به صورت اختصاصي در اختيار خبرگزاري فارس قرار داده است

محمود درو‌يش در اين نثر از خاطرات اولين ديدارش از غزه نوشته و از تبعيدگاه و همه سختي‌هايي كه بر او گذشته سخن رانده است.

تبعيدگاهِ تدريجي

------------------

راه پايان نيافته تا به استعاره بگويم سفر آغاز شده است‌. پايانِ راه شايد آغاز راهي ديگر باشد و بدين‌سان دوگانه خروج و ورود تا بي‌كران خود را مي‌گستراند‌.

شش ساله بودم كه پا گذاشتم به ناشناخته‌ها ... در آن هنگام‌، ارتشي مدرن بر كودكي ما پيروز شد و تنها چيزي كه از غرب بر ما وزيد بوي شورِ دريا بود و غروبِ آفتابي طلايي بر فرازِ كشتزار‌هاي گندم و ذرت‌. تنها در سخنِ پيامبران داس‌ها جاي شمشيرها را مي‌گيرند. داس‌هاي ما، اما در دفاع از پيوندِ ابدي روستائيان خوش قلب و يگانه زميني كه مي‌شناسند و در دامانِ آن زاده شده‌اند، شكسته شد‌. داس‌هاي ما، در جنگ با بيگانگانِ تا بُنِ دندان مسلح شكستند. بيگانگاني كه هواپيماها و تانك‌ها به عشقِ ديرينه آنان به «سرزمينِ موعود» مشروعيت بخشيدند. قوُتِ كتاب از قدرت بود و قدرت نيازمندِ كتاب‌. حتا نخستين جنگ‌ها با جنگ عليه تاريخ و نمادها همراه بوده است‌. از همان دم، داوود جوشنِ جالوت را بر تن كرد و جالوت بود كه سنگ در فلاخن مي‌نهاد. اما كودكي شش ساله نيازمندِ تاريخ نبود تا بداند كه در پسِ پشتِ اين شامِ‌سياه چه سرنوشتِ مبهمي در پيش خواهد داشت . شبي كه از روستايي در تپه‌هاي جليل تا شمال ، همه چيز را در خود مي‌بلعيد:

ملتي كه نان گرمش را گرفته بودند و «اكنون»اش را تا به گذشته‌اي كه تنها راهِ فرا پيش بود فرو‌غلتد.

در آن‌جا ... در جنوبِ لبنان براي ما خيمه‌هايي برافراشتند كه به دمي آتش مي‌گرفتند و خاكستر مي‌شدند. از اين‌پس ، نام‌هاي ما تغيير خواهد يافت. از اين‌پس، ما همه...

امنیت فرهنگی؛ درهالهء فراموشی

تحولاتی که درعرصهء فرهنگ، اقتصاد و سیاست صورت گرفته، مفاهیم گذشته را نیز متحول ساخته است.

در گذشته امنیت به معنای حفظ جان و مال از تهدید و تجاوز تلقی می گردید، ولی امروزه این مفهوم وسعت یافته و دامنهء آن، عرصه هایی مثل سیاست، اقتصاد و فرهنگ را نیز دربر گرفته است. به عبارت دیگر؛ وقتی صحبت از امنیت می شود، دیگر آن معنای قبلی در ذهن متبادر نمی گردد، بلکه جنبه های فکری و فرهنگی را نیز دربر می گیرد. امنیت در مفهوم جدید، دارای ویژگی های چند می باشد:

1-     پیوستگی: امروزه مفهوم امنیت، مفهوم عامی است که با سایر مفاهیمی مثل اقتصاد، سیاست و فرهنگ درآمیخته است. پیوند امنیت با مفاهیم فرهنگی، بار ارزشی خاصی پیدا کرده است. در این معنا، امنیت جزئی از یک کلِ پیوسته است. این کل، متشکل از اجزایی می باشد که امنیت نیز در دایرهء آن قرار دارد.

            2- توسعه: امنیت، محدود به بعد نظامی نمی گردد بلکه جنبه مختلف زندگی فردی و اجتماعی انسان را در بر می گیرد. حتا بُعد روانی انسان را نیز شامل می شود. به عنوان مثال وقتی کسی به شخص دیگری دشنام می دهد، دراینجا بُعد روانی و ذهنی آن شخص را مورد تهدید و ناامنی قرار داده است.

فراسرزمینی شدن: هنگامی که مسئلهء جهانی شدن مطرح می گردد، امنیت نیز خود بخود ...

آنچه برادرت می کند، مادرت به آن محتاج

آورده اند كه در مجلس شیخ ابوالحسن خرقانی (عارف قرن پنجم) سخن از كرامت می رفت و هر یك از حاضران چیزی می گفت. شیخ گفت: كرامت چیزی جز خدمت خلق نیست. چنان كه دو برادر بودند و مادر پیری داشتند. یكی از آن دو پیوسته خدمت مادر می كرد و آن دیگر به عبادت خدا مشغول می بود. یك شب برادر عابد را در سجده، خواب ربود. آوازی شنید كه برادر تو را بیامرزیدند و تو را هم به او بخشیدند. گفت: من سالها پرستش خدا كرده ام و برادرم همیشه به خدمت مادر مشغول بوده است، روا نیست كه او را بر من رجحان نهند و مرا به او بخشند.

ندا آمد:

آنچه تو كرده ای خدا از آن بی نیاز است و آنچه برادرت می كند، مادر بدان محتاج.