پشتش سنگین بود و جاده‌های دنیا طولانی.
میدانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت. آهسته آهسته می‌خزید، دشوار و کُند؛ و دورها همیشه دور بودند.
لاک پشت تقدیرش را دوست نمی‌داشت و آن را چون اجباری بر دوش میکشید. پرندهای در آسمان پر زد، سبک بال...؛
لاک پشت رو به خدا کرد و گفت: این عدل نیست، این عدالت نیست. کاش پُشتم را این همه سنگین نمیکردی. من هیچگاه نمیرسم. هیچ گاه. و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی.
خدا لاک پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کُره‌ای کوچک بود.
و گفت: نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد... هیچ کس نمیرسد. چرا؟
چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است. حتی اگر اندکی. و هر بار که می‌روی، رسیده‌ای. و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست، تو پارهای از هستی را بر دوش میکشی؛ پارهای از مرا.
خدا لاک پشت را بر زمین گذاشت.
دیگر نه بارش سنگین بود و نه راهها چندان دور.
لاک پشت به راه افتاد و گفت: رفتن، حتی اگر اندکی؛
و پارهای از «او» را با عشق بر دوش کشید
نظرات شما عزیزان:
|
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
حکایت ها :( پشتش سنگین بود)
نويسنده: 
